mahya619

"شب های روشن"

"گزیده اشعار ترکی" خان ننه ، هایاندا قالدین بئله باشیوا دولانیم نئجه من سنی ایتیردیم ! دا سنین تایین تاپیلماز سن اؤلن گون ، عمه گلدی منی گه تدی آیری کنده من اوشاق ، نه آنلایایدیم ؟ باشیمی قاتیب اوشاقلار نئچه گون من اوردا قالدیم قاییدیب گلنده ، باخدیم یئریوی ییغیشدیریبلار نه اؤزون ، و نه یئرین وار « هانی خان ننه م ؟ » سوروشدوم دئدیلر کی : خان ننه نی آپاریبلا کربلایه کی شفاسین اوردان آلسین سفری اوزون سفردیر بیرایکی ایل چکر گلینجه نئجه آغلارام یانیخلی نئچه گون ائله چیغیردیم کی سه سیم ، سینم توتولدو او ، من اولماسام یانیندا اؤزی هئچ یئره گئده نمه ز بو سفر نولوبدو ، من سیز اؤزو تک قویوب گئدیبدیر ؟ هامیدان آجیق ائده ر کن هامییا آجیقلی باخدیم سونرا باشلادیم کی : منده گئدیره م اونون دالینجا دئدیلر : سنین کی تئزدیر امامین مزاری اوسته اوشاغی آپارماق اولماز سن اوخی ، قرآنی تئز چیخ سن اونی چیخینجا بلکی ته له سیک روانلاماقدا اوخویوب قرآنی چیخدیم کی یازیم سنه : گل ایندی داها چیخمیشام قرآنی منه سوقت آل گلنده آما هر کاغاذ یازاندا آقامین گؤزو دولاردی سنده کی گلیب چیخمادین نئچه ایل بو اینتظارلا گونی ، هفته نی سایاردیم تا یاواش – یاواش گؤز آچدیم آنلادیم کی ، سن اؤلوبسن ! بیله بیلمییه هنوزدا اوره گیمده بیر ایتیک وار گؤزوم آختارار همیشه نه یاماندی بو ایتیکلر خان ننه جانیم ، نولیدی سنی بیرده من تاپایدیم او آیاقلار اوسته ، بیرده دؤشه نیب بیر آغلایایدیم کی داها گئده نمییه یدین گئجه لر یاتاندا ، سن ده منی قوینونا آلاردین نئجه باغریوا باساردین قولون اوسته گاه سالاردین آجی دونیانی آتارکن ایکیمیز شیرین یاتاردیق یوخودا ( لولی ) آتارکن سنی من بلشدیره ردیم گئجه لی ، سو قیزدیراردین اؤزووی تمیزلیه ردین گئنه ده منی اؤپه ردین هئچ منه آجیقلامازدین ساواشان منه کیم اولسون سن منه هاوار دوراردین منی ، سن آنام دؤیه نده قاپیب آرادان چیخاردین ائله ایستیلیک او ایسته ک داها کیمسه ده اولورمو ؟ اوره گیم دئییر کی : یوخ – یوخ او ده رین صفالی ایسته ک منیم او عزیزلیغیم تک سنیله گئدیب ، توکندی خان ننه اؤزون دئییردین کی : بهشت ده ، الله وئره جه ک نه ایستیور سن بو سؤزون یادیندا قالسین منه قولینی وئریبسه ن ائله بیر گونوم اولورسا بیلیرسن نه ایستیه رم من ؟ سؤزیمه درست قولاق وئر : سن ایله ن اوشاخلیق عهدین خان ننه آمان ، نولیدی بیر اوشاخلیغی تاپایدیم بیرده من سنه چاتایدیم سنیلن قوجاقلاشایدیم سنیلن بیر آغلاشایدیم یئنیدن اوشاق اولورکن قوجاغیندا بیر یاتایدیم ائله بیر بهشت اولورس داها من اؤز الله هیمدان باشقا بیر شئی ایسته مزدیم ۱۳۵۵

غزل شماره ۵۷ دور از و بسکه سوزم و سازم شده نزدیک آنکه بگدازم هیچ افسون در او نمیگیرد آه از دست ترک طنازم در و دیوار در سماع آیند ارغنون غمش چو بنوازم از جمادات شور برخیزد چون بیادش ترانه آغازم گر بخونم دمی نپردازد دل خونین ازو بپردازم عالم از غم شود، چه میسازد من که جز با غمش نمیسازم کو خرابات عاشقان که در او هر چه دارم ببٰاده در بازم میکشم گفتهٔ رضی را من تو مکش زانکه میکشد نازم

یاد دارم در ایام پیشین که من و دوستی چون دو بادام مغز در پوستی صحبت داشتیم ناگاه اتفاق مغیب افتاد پس از مدتی که باز آمد عتاب آغاز کرد که درین مدت قاصدی نفرستادی گفتم دریغ آمدم که دیده قاصد به جمال تو روشن گردد و من محروم. رشکم آید که کسی سیر نگه در تو کند باز گویم نه که کس سیر نخواهد بودن

غزل شماره ۱۵۹ سپاه صبح زد از ماه خیمه تا ماهی ستاره کوکبه آفتاب خرگاهی به لاجورد افق ته کشیده برکه شب مه و ستاره طپیدن گرفته چون ماهی صلای رحلت شب داد وطلعت خورشید خروس دهکده از صیحه سحرگاهی به جستجوی تو ای صبح در شبان سیاه بسا که قافله آه کرده ام راهی نمانده چشمه آب بقا به ظلمت دهر بجز چراغ جمال بقیت اللهی برآی از افق ای مشعل هدایت شرق برآر گله این گمرهان ز گمراهی ز سایه ئی که به خاک افکنی خوشم چکنم همای عرش کجا و کبوتر چاهی بشارتی به خدا خواندن و خدا دیدن که این بشر همه خودبینی است و خودخواهی به گوش آنکه صدای خدا نمی شنود حدیث عشق من افسانه ئی بود واهی تو کوه و کاه چه دانی که شهریارا چیست به کوه محنت من بین و چهره کاهی

غزل شماره ۵۶ زبان در ذکر و دل در فکر آن نامهربان دارم نمیگردد بچیزی غیر نامش تا زبان دارم به من گر آشنا بیگانه گردد جای آن دارد که با بیگانه، حرف آشنایی در میان دارم خلل دارد یقین با هر که جانان را گمان کردم یقین پیش من است آنرا که با مردم گمان دارم تمنایم زمین بوس است خاکم بَر دهان بادا توان بوسید گیرم، خاک کی اندر دهان دارم قلندر مشربم بر روی دریا پوست اندازم سمندر طینتم بر شاخ شعله آشیان دارم رضی سان گر به چرخم سر فرو ناید، مرا شاید که کرسیها فتاده زیر پا از آسمٰان دارم

دیوان شمس،غزل شماره ۱۷۸۹  ای عاشقان ای عاشقان هنگام کوچ است از جهان در گوش جانم می رسد طبل رحیل از آسمان نک ساربان برخاسته قطارها آراسته از ما حلالی خواسته چه خفته‌اید ای کاروان این بانگ‌ها از پیش و پس بانگ رحیل است و جرس هر لحظه‌ای نفس و نفس سر می کشد در لامکان زین شمع‌های سرنگون زین پرده‌های نیلگون خلقی عجب آید برون تا غیب‌ها گردد عیان زین چرخ دولابی تو را آمد گران خوابی تو را فریاد از این عمر سبک زنهار از این خواب گران ای دل سوی دلدار شو ای یار سوی یار شو ای پاسبان بیدار شو خفته نشاید پاسبان هر سوی شمع و مشعله هر سوی بانگ و مشغله کامشب جهان حامله زاید جهان جاودان تو گل بدی و دل شدی جاهل بدی عاقل شدی آن کو کشیدت این چنین آن سو کشاند کش کشان اندر کشاکش‌های او نوش است ناخوش‌های او آب است آتش‌های او بر وی مکن رو را گران در جان نشستن کار او توبه شکستن کار او از حیله بسیار او این ذره‌ها لرزان دلان ای ریش خند رخنه جه یعنی منم سالار ده تا کی جهی گردن بنه ور نی کشندت چون کمان تخم دغل می کاشتی افسوس‌ها می داشتی حق را عدم پنداشتی اکنون ببین ای قلتبان ای خر به کاه اولیتری دیگی سیاه اولیتری در قعر چاه اولیتری ای ننگ خانه و خاندان در من کسی دیگر بود کاین خشم‌ها از وی جهد گر آب سوزانی کند ز آتش بود این را بدان در کف ندارم سنگ من با کس ندارم جنگ من با کس نگیرم تنگ من زیرا خوشم چون گلستان پس خشم من زان سر بود وز عالم دیگر بود این سو جهان آن سو جهان بنشسته من بر آستان بر آستان آن کس بود کو ناطق اخرس بود این رمز گفتی بس بود دیگر مگو درکش زبان

غزل شماره ۵۵ تا بسر شوری از آن زلف پریشان دارم نه سر کفر و نه اندیشهٔ ایمان دارم پرده بردار که تا بر همه روشن گردد کز چه رو مذهب خورشید پرستان دارم پیرم از رشک و شد آمیخته با جان غم یار یوسف و گرگ به یک چاه به زندان دارم با خیال رخت آسوده‌ام از محنت هجر همره نوح، چه اندیشه ز طوفان دارم ای رضی روزی کافر نشود امنی کو این خجالت که من از گبر و مسلمان دارم

"دزیره"

تا گشودم نامه اش را سوختم در انتظار کاش قاصد میگشود این نامه سر بسته را

خردنامه-بخش ۳۱ (خیلی طولانی بود، فقط شش بیت اولش رو نوشتم) دگر روز کز عطسهٔ آفتاب دمیدند کافور بر مشک ناب فرستاد شه تا به روشن ضمیر فلاطون نهد خامه را بر حریر نگارد یکی نامهٔ دلنواز که خوانندگان را بود کارساز

هر جا که پري رخيست، ديوي با اوست!

"نسیم مهر"