mahya619

تن تو کوه دماوند است با غرورش تا عرش دشنه ی دژخیمان نتواند هرگز ماری افتد از پشت تن تو دنیایي از چشم است تن تو جنگل بیداری هاست

فال حافظ دوشنبه-۳۰تیر۹۹

غزل شماره ۸۱ خوشتر ز بهشتی و بهٰاری مجموعه لطف کردگـــاری در بزم مدام عیش و نوشی در رزم تمــــام گیر و داری در خشم و عتاب صلح و جنگی در نـــــاز و کرشمه نور و ناری از کویت اگر روم عجب نیست زین کشته تو صد هزار داری بر هر مویت دلیست آونگ هشدار که شیشه بار داری یکبار نیٰامدی بکارش تا رفت رضی بکار و باری

چرا از من می‌پرسی؟ (خاطرات قشنگی دارم از اینجا...یادش بخیر )

مهربون

حالم خوبه...

ساقی غم فردای حریفان چه خوری پیش آر پیاله را که شب میگذرد خیام

آرامش محض http://uupload.ir/view/hgb7_kristoffer_wallin_-_epilogue.mp3/ http://uupload.ir/view/33a5_michael_ortega_-_all_of_you_(2019)_songsara.net.mp3/

گر جور شکم نیستی،هیچ مرغ در دام صیاد نیوفتادی بلکه صیاد خود دام ننهادی. حکیمان دیر دیر خورند و عابدان نیم سیر و زاهدان سدّ رمق و جوانان تا طبق بر گیرند و پیران تا عرق بکنند. اما قلندران چندان که در معده جای نفس نماند و بر سفره روزی کس.

هر که نازک بود تن یارش گو دل نازنین نگه دارش عاشق گل دروغ می‌گوید که تحمل نمی‌کند خارش نیکخواها در آتشم بگذار وین نصیحت مکن که بگذارش کاش با دل هزار جان بودی تا فدا کردمی به دیدارش عاشق صادق از ملامت دوست گر برنجد به دوست مشمارش کس به آرام جان ما نرسد که نه اول به جان رسد کارش خانه یار سنگدل این است هر که سر می‌زند به دیوارش خون ما خود محل آن دارد که بود پیش دوست مقدارش سعدیا گر به جان خطاب کند ترک جان گوی و دل به دست آرش

ترسم از تنهایی احوالم به رسوایی کشد ترس تنهاییست ور نه بیم رسواییم نیست -سعدی

غزل شماره ۸۰ ای که به جز دلبری تو کار نداری کار جز آزار جان زار نداری ای همه داروی دل مگر تو بهشتی وی همه آرام جان مگر تو بهاری آنچه دل دشمنان بهم نسپندد چند تو بر جان دوستان بگماری بگسلم از جان و دل اگر بپذیری بگذرم از هر چه هست اگر بگذاری ریخت دلم آبرو که خونش بریزی عذر نگوئی و گر بهانه نیاری چند بر آن در روی و بار نیابی مردنت اولی دلا که عار نداری دور از آن مایهٔ حیات نمرده است زنده رضی را دگر برای چه داری

"از دولت عشق"

قرآن که مهین کلام خوانند آن را گه گاه نه بر دوام خوانند آن را بر گرد پیاله آیتی هست مقیم کاندر همه جا مدام خوانند آن را "ت"