F.Ghorbaniniya

چند وقتی است که رفته ای رفته ای و من هنوز باور ندارم رفتنت را رفته ای و مادرت بی قرار تر از همیشه است نیستی و مادرت درست شبیه یک نوزاد تازه متولد شده عکست را در آغوش میگیرد و لالایی میخواند هرچند میداند که تو زیادی عمیق به خواب رفته ای و چقدر سیاهی بالای قاب عکست تیره است... گفته بودم مشکی به تو نمی آید؟ اما تو به مشکی آمدی... خوب هم آمدی... آنقدر خوب که همه ی ما را هم مشکی پوش کردی... چشمهایم را میبندم و تنها صدای شیونهای پیر زنی خسته در شیپور گوشم میپیچد...و رسوخ میکند به نقطه ای کور در اعماق قلب پریشانم... چشمهایم را میبندم و به یاد می آورم زمانی که یک مستطیل را نشانم دادند و گفتند بیا این هم عزیزتان... و من فلسفه ی دوست نداشتن درس هندسه را دانستم! درِ کمد لباسهایت را باز میکنم و کت وشلوار های ردیف شده ات آوار میشود بر سرم. شیشه ی عطر خوشبویت را در دست میگیرم و نفسی عمیق میکشم. آنقدر عمیق که مستقیما برسد به تکه ای از مغز خسته ام که زیست شناسان لوب بویایی میخوانندش! روی تختت مینشینم. دست میکشم روی گلهای زرشکی روتختیت. این گلها هم شوک زده اند! از پژمردگی گلبرگهاشان معلوم است... پا توی تراس میگذارم و دمپایی های ابری ات گلویم را قلقلک میدهند و من سیبک گلویم را میبلعم...و من زیادی صبرکردن میدانم.... آنطرف تر لاشه ی آخرین سیگارت روی جاسیگاری طلاییت دراز به دراز افتاده است. و آن روز ها من چقدر ازبوی آن لعنتی ها بدم می آمد. کاش برمیگشتی و دود سیگار هایت را یکی یکی به خوردم میدادی و من فقط سکوت میکردم. دست میگذارم روی قفسه سینه ام. چیزی به اندازه ی یک مشت زیر دستم تپیدن میگیرد. نفسم را صدا دار بیرون میدهم و دور تا دور خانه را از نظر میگذرانم...همه جا هستی و هیچ جا نیستی!! #یک_دلنوشته_ی_نسبتا_قدیمی!

قورباغه ات را قورت بده

یک قرن سکوت

سلام. برای زبان انگلیسی اعلام آمادگی میکنم

نارنیا

رهایی از زندان ذهن

تو عروس کسی اگر بشوی نگذارم که دست روی دست من محمد علیِّ قاجارم مجلست را به توپ خواهم بست! ت

ملت عشق

سالها دل طلب جام جم از ما می کرد و آنچه خود داشت ز بیگانه تمنا می کرد گ

و احتمالا "برگرد" ترحم آمیز ترین فعل دستوری جهان است!!

سلام. من یه مدت پست جدیدی از رمانم نفرستادم حالا صفحه قفل شده. لطفا راهنمایی کنید

ای رفته و برگشته و برگشته و رفته من حوصله ی این همه تکرار ندارم

"من عاشقِ چشمت شدم" نه عقل بود و نه دلی چیزی نمی‌دانم از این دیوانگی و عاقلی...!