Danin72

جمله خشم از کبر خیزد از تکبر پاک شو گر نخواهی کبر را رو بی‌تکبر خاک شو خشم هرگز برنخیزد جز ز کبر و ما و من هر دو را چون نردبان زیر آر و بر افلاک شو دوست

تا تو مراد من دهی کشته مرا فراق تو تا تو مراد من دهی من به خدا رسیده ام

ما زنده به آنیم که آرام نگیریم موجیم که آسودگی ما عدم ماست

نه ، اما صداش خوبه. مهراد جم-شمال؟

روزی که میگرفتند پیمان ز نسل آدم عشق از میان ذرات در جستجوی ما بود

نه، بیشتر شبیه فحشه! مو به مو، رضا بهرام؟؟

واقعا درست بود، من متولد ۱۳۷۲/۵/۵ ام شماره تولدم ۵ شد. ناهماهنگ با جماعت

دلم زار و دلم زار و دلم زار طبیبم آورید دردم کرید چار طبیبم چون بوینه بر موی زار کره در مون دردم را بناچار

دیر آمدی ای نگار سرمست زودت ندهیم دامن از دست بر آتش عشقت آب تدبیر چندان که زدیم بازننشست از روی تو سر نمی‌توان تافت وز روی تو در نمی‌توان بست از پیش تو راه رفتنم نیست چون ماهی اوفتاده در شست سودای لب شکردهانان بس توبه صالحان که بشکست ای سرو بلند بوستانی در پیش درخت قامتت پست بیچاره کسی که از تو ببرید آسوده تنی که با تو پیوست چشمت به کرشمه خون من ریخت وز قتل خطا چه غم خورد مست سعدی ز کمند خوبرویان تا جان داری نمی‌توان جست ور سر ننهی در آستانش دیگر چه کنی دری دگر هست؟

خواجه جمال الدین سلمان ابن خواجه علاءالدین محمد مشهور به سلمان ساوجی در دههٔ اول قرن هشتم هجری در ساوه متولد شد. وی ابتدا در خدمت خواجه غیاث الدین محمد و سلطان ابوسعید بهادر خان بوده و پس ازبر هم خوردن اساس سلطنت ایلخانان واقعی به خدمت امرای جلایر پیوست. دلشاد خاتون همسر شیخ حسن بزرگ نسبت به سلمان کمال توجه و محبت را داشت و تربیت فرزندش سلطان اویس را به او واگذار کرد. وی در اواخر عمر منزوی شد و به زادگاه خود بازگشت و در همانجا در سال ۷۷۸ هجری قمری دار فانی را وداع گفت. از وی علاوه بر دیوان قصاید و غزلیات و مقطعات، دو مثنوی به نام "جمشید و خورشید" و "فراقنامه" به جای مانده است. غزل شماره ۱ دل به بوی وصل آن گل آب و گل را ساخت جا ورنه مقصود آن گلستی گل کجا و دل کجا از هوای دل گل بستان خوبی یافت رنگ وزگل بستان خوبی بوی می‌یابد هوا گر دماغ باغ نیز از بوی او آشفته نیست پس چرا هر دم ز جای خود جهد باد صبا جز به چشم آشنایانش خیال روی او در نمی‌آید که می‌داند خیالش آشنا با شما بودیم پیش از اتصال مائ و طین حبذا ایاما فی وصلکم یا حبذا مردمی کایشان نمی‌ورزند سودای گلی نیستند از مردمان خوانندشان مردم گیا تا قتیل دوست باشد جان کجا یابد حیات تا مریض عشق باشد دل کجا خواهد دوا هندوی زلف تو در سر دولتی دارد قوی اینکه دستش می‌رسد کت سر در اندازد به پا عاشقان آنند کایشان در جدایی واصلند حد هر کس نیست این هستند آن خاصان جدا زن خراب آباد گل سلمان به کلی شد ملول ای خوشا روزی که ما گردیم ازین زندان رها

غزل شماره ۷۱ ز خواب ناز خیز و فتنه سرکن جهان یکبارگی زیر و زبر کن حذر از کوری خفاش طبعان سری از منظر خورشید در کن نگویم صورتم را بخش معنی مرا از صورت و معنی بدر کن ز پیش این پردهٔ پندار بردار زمین و آسمان زیر و زبر کن خبر گوئی از آن عیٰار دارم برو ای بیخبر فکر دگر کن جگر می پرور از خونابهٔ دل غذای دل هم از خون جگر کن رضی تا چند ازین بسیار گفتن سخن اینجا رساندی، مختصر کن

در دل من چیزی است مثل یک بیشه نور، مثل خواب دم صبح و چنان بی تابم که دلم می‌خواهد بدوم تا ته دشت، بروم تا سر کوه دورها آوایی است که مرا می‌خواند

به حرمت نان و نمکى که با هم خوردیم نان را تو ببر که راهت بلند است و طاقتت کوتاه نمک را بگذار برای من می خواهم این زخم تا همیشه تازه بماند شمس لنگرودی

(دماغو خوب اومدی) می خوردن مدام مرا بی دماغ کرد عادت به هر دوا که کنی بی اثر شود *چشم*