elina

دمی می گیرد و در برابر پله های زرین پیشرویش می ایستد.پله هایی که گل های رز صورتی،همان گل هایی که مهربانو(خاله)ایزابلا برای دیدن و بوییدنشان سر از پا نمی شناسند؛بر گوشه و کنار پله ها خودنمایی می کنند و بینندگان بزرگ زاده و عامه را از دیدن درب سیاه،بلند و هولناک کتابخانه دور می سازد. با دیدن آن درب،ناخودآگاه دست های ظریفش را از دامن سپیدش جدا می کند. هنوز آواز چکش هایی که برای نوسازی این کتابخانه سر به فلک نهاده بودند را می شنود.لورن،این بازرس هفده ساله،در آن هنگام چون دیگر کودکان بازیگوش و کنجکاو،از نیک بختی یا بدبختی اش سر از این محوطه ی خاموش و کتابخانه ی شگفت آورش در آورده بود. با دیدن واژگانی که با خط سرخ بر سر در این کتابخانه خودنمایی می کنند؛یاد آن روز ها از برابر چشمان عسلی اش ناپدید می شوند. روی سر در این کتابخانه حک شده است؛"زنده ی گریخته" این نام گر چه راز آلود است؛ولی پیوسته ترس بر دل ها می اندازد؛شاید از برای همین درب های سیاه باشد،که با آواز گوشخراشی گشوده می شود. دامنش را کمی بالا می گیرد و با پروا(احتیاط)از پله های آن بالا می رود. "مرا به کجا کشانده اید؛ای مادر!که پنهانی گام بر کتابخانه ی خواهرتان می گذارم؛چه بسا از برای فرزند بزرگتان،ناگزیرم." واپسین پله را با شتاب کمتری زیر پا می گذارد؛سپس با گمان آنکه کسی در کتابخانه نیست؛به سوی درب هایش می رود،که ناگاه یکی از آن درب ها،بدست پرستار پارسی-همان بانو لیزا-گشوده می شود. اوه،نمی دانست پرستاران شاهنشاهی نیز،به این کتابخانه راه دارند. لیزا درب را با همه ی توان پشت سر خود می بندد؛سپس همان گونه که دو کتاب با جلد های سیاه رنگ در دست دارد،برای بدرود گفتن اینجا باز می گردد.ولی با دیدن کفش های چرمی پیشرو سر بلند می کند؛اینک این بازرس جوان آشنا،در این جایگاه دلهره آور چه می کند؟چرا چهره ی مهتابی اش،که خرده ای لک ندارد،آشنای دیرینه ی اوست؟ لورن چشمهای عسلی اش را روی هم می گذارد می گشاید؛سپس می گوید: -درود بر بانوی پرستار! او که تازه به خود آمده است،سر تعظیم فرود می آورد و می گوید: -درود بر شما،بانوی بازرس!پوزش مرا بپذیرید! -نیازی نیست؛می توانید به کاخ جانشین باز گردید. -سپاس! باری دیگر سر تعظیم فرو می آورد.ای کاش این پرستار جوان،این بانو که گویا از تبار پارسیان است؛از پدربزرگش نباشد. با آواز شتابان گام های او،که پله های زرین را می پیماید؛دست از تماشای این پرستار بی باک بر می دارد و یکی از درب ها را با پروا می گشاید؛شاید این بار درب ستیزه جو(لجباز)دست از گله و شکایت از درباریان،بر دارد.

اداره ی بازرسی کتابخانه فنجان چای را نزدیک لب صورتی رنگ و کوچکش نگه می دارد و همان گونه که به کاغذ نگاره ی ستاره خیره شده است،به دنبال راهی برای رفتن به کتابخانه ی شهبانو می گردد. اوه،شهبانو!همان شهبانویی که دست آویز(سبب)بردگی یک دخت بی گناه شد؛همان الهه ای که اینک،با به کار گیری رایزنش،به دنبال خشنودی خواهر کوچکش لوییزا و راندن خواهر بزرگترش،آیسا مادر اوست.پس نمی توان او را "مهربانو(خاله)"خواند. آواز درب و هیاهوی پس از آن،دست آویز می شود که کاغذ را تا بزند و بر خیزد. ماری و الکسا نیز،با دیدن او شگفت زده می شوند؛بویژه اکنون که کاغذ تا خورده ای در دست دارد. دست پاچه سر تعظیم فرود می آورد و می گوید: -روز خوش! الکسا: -روز خوش شما هم خوش،بانوی بازرس،لورن کریست! ماری با گویش شاد همیشگی اش می گوید: -اینجا چه می کنی، لورن؟ سرش را بالا می آورد و می گوید: -خوب!راستش را بخواهید...من می خواستم،از اداره ی بازرسی بیرون بروم؛البته اگر مشکلی نداشته باشد. -مشکلی نیست؛می توانی بروی. -سپاسگذارم! و بی درنگ،با کفش های چرمش آنجا را بدرود می گوید؛بی آنکه بداند چشمان یک مدیایی او را دنبال می کند و سرانجام نگاهش،روی درب می ماند. ماری با دیدن این شگفتی،می گوید: -او چون ریون است؛نه؟ -شاید؛ولی شرمساری اش مرا به یاد مادرش بانو آیسا می اندازد. -هر چه باشد،او دلبسته ی ریون است؛نمی دانم پس از رفتن او چه خواهد کرد.

آنگه که برای مهار او تا فلک پرید و توانایی های ایل و تبارش به این رایزن نشان داد و او را به سخره گرفت. از این رو با تمسخر می گوید: -او یک بار دیده شده؛نیازی به گفتن نیست. سپس برای آنکه گواه این ستم نباشد،به همراه ماری از پله های تالار همگانی بالا می رود. این ستم ها،پیشینه در دودمان دیوانه ی الن دارد.با روی کار آمدن فرمانروایان میدیایی نیز،این ستم ها بیشتر و بیشتر شد؛اینک کار به جایی رسیده است،بزرگ زادگان ویانایی نیز،ره بازار شوم برده فروش ها را در پی خواهند داشت. به پشت درب های تالار می رسند؛که آرنولد با همان چشمان بارانی،کنار آن ایستاده و سرخی چهره اش،اندوهش را آشکار کرده است. آهی می کشد و رو به او می گوید: -شاهزاده آرنولد!زانوی غم در آغوش نگیرید.از شاهدخت الیزابت پشتیبانی کنید،تا مردم پشتوانه ی شما باشند.(سر تعظیم فرود می آورد)روزتان خوش آرنولد با شنیدن این سخن،سرش را به دیوار تکیه می زند. اینک که این دختر بی گناه را از برای جنایت ها و خوشگذرانی های پدرش به بازار برده فروش ها می برند،آیا مادرش خشنود است؟ آیا خاندان هاچینسون،قهقه های مستانه سر داده اند؟ چرا که نه! زیرا مادرش ایزابلا،مُهر این جانشین نوجوان را بی خواسته ی او،بر کاغذ بردگی این دخت بزرگ زاده نشاند؛شاید هم خشم رایزن این شهبانو،از برای همین ننگ بوده است. چشم های بارانی اش را می گشاید.در این هنگام،چه کسی در برابرش ایستاده است؟ یک پرستار با چهره ی پارسیان این سرزمین،که بر او لبخند می زند. تکیه از دیوار می گیرد؛که لیزا سر تعظیم فرود می آورد و می گوید: -حالتان خوب است؛سرورم؟ -نمی دانم؛شاید اگر...ارزشی ندارد. راستی!پاسخ من را نداده اید؛آیا شما از خدمتکاران پدربزرگم هستید؟ -من اگر پی دارایی های شکوهمند بودم،ره پدربزرگتان را در پیش می گرفتم و اینک،در کاخ نبودم.

-ولی چشمانتان،چیز دیگری می گویند. -چشمهایم؟ زمین مبارزه را بدرود می گویند و برای درون رفتن به تالار همگانی،از پله های آن بالا می روند. -آری سرورم؛چشم های شما می گویند؛از چیزی رنج می برید،که واژه هایش را نمی شناسید. این سخن،اندوه را بیش از پیش بر چهره ی شاهزاده چیره می کند.سپس آهسته تر می گوید: -راستش...در این باره بسیار اندیشیدم؛بی کمک شاهدخت الیزابت،نمی توان کاری کرد ولی...سخن ایشان،ارزشی ندارد. پشت درب های بسته ی تالار می ایستند.رو به این شاهزاده ی ناکام می گوید: -برای چه؟چون این شاهدخت...نمی تواند به خوبی من و شما سخن بگوید؟ چشم های آرنولد،با شنیدن این سخن،رنگ ابر غم دیده به خود می گیرند. گناه این شاهدخت برتر چیست،که چنین بلایی سرش آمده است؟ الکسا ادامه می دهد: -شاهدخت الیزابت نیز،قربانی می شود؟ می دانید چند تن از برای این نقص کوچک قربانی شدند؟ آرنولد بریده بریده می گوید: -من...چه کنم؟...مادرم...پدربزرگم...همه و همه،از برای این نقص کوچک...مرا...سرزنش می کنند. -ولی مادرتان... با دیدن جنی،که با جامه ی پاره پاره و چهره ی خونین،بدست سربازان سیاه پوش،بسوی دروازه کشانده می شود،سخنش را می درد و با شتاب از پله ها پایین می دود. سر این دخت زیبا و افسونگر چه آمده است؟ چرا او را به بردگی می برند؟ در این هنگام،همان گونه که برای مهار آنان خیز بر می دارد،با دو دست ظریف که بازو هایش را گرفته اند،سر جای خود می ماند. لیزا: -بانو آرام باشید. ماری: -الکسا بهتر است پا به این ماجرا نگذاری. نگاه خشمگینی به او می اندازد و می گوید: -مگر چه شده؟ ماری همان گونه که با نگاه اندوهگینش جنی را دنبال می کند،می گوید: -درباریان این را پذیرفته اند؛یعنی اینگونه است که...خانواده ی شاهنشاهی و بازرس ویژه(مادر جنی)،مُهر بردگی اش را...با استفاده از آهن گرمادیده روی دو پایش زده اند. با خشم بیشتر می خروشد: -ولی من این را نمی پذیرم.(دست های آنان را کنار می زند و همان گونه که شنلش را آراسته می کند،ادامه می دهد)نمی گذارم این ستم به دختران،دنباله دار شود. ماری استوار تر از پیش می گوید: -اگر می خواهی او را آزاد کنی،باید دو روز دیگر به بازار برده فروش ها بروی. رو به ماری،با تردید می گوید: -دو روز دیگر؟ ماری لبخند اندوهگینی بر چهره اش می نگارد و می گوید: -اگر بگویم این دربار،از بودن ریون چون بید به خود می لرزد؛باور می کنی؟ -بودن ریون،چه پیوستگی ای با بردگی جنی دارد؟ -اوه بانوی رایزن!مگر نمی دانی ریون از بردگی و ستم به زنان و دختران،بیزار است؟ این سخن،پوزخندی مهمان چهره ی خشمگینش می کند و نخستین رویارویی با او را به یادش می آورد

سپیده دم زمین مبارزه ی کاخ تیر از کمان رها می شود و با بی مهری ای که در تیغه ی آهنینش آشکار است،به سوی عقابی می رود،چشم تیر انداز به آن خیره گشته است. پس از اندکی،به جای فرود آمدن بر پیکر تنومند عقاب،کلاغ پر سیاهی را می کشد و بر زمین مه آلود می اندازد. کمان را بدست آبان دخت می دهد و می گوید: -اکنون شما تیراندازی کنید. آبان دخت سر تعظیم فرود می آورد و برای تیراندازی آماده می شود. باشد که این بار بتواند تیرش را روی سرخی تخته چوب،فرود آورد. او نیز برای تماشای مهارت های این دخت بزرگ زاده،روی تخته سنگی،در کنار رودخانه ی خروشان کاخ می نشیند. ای کاش هیچ یک از این دختران و پسران بزرگ زاده،آهنگ رایزنی سر ندهند،که خوابشان را خواهد گرفت. خواب؟مگر این هم تاکنون ارزشی داشته است؟آری،ارزش دارد. چشم های نا آرامش را روی یکدیگر می گذارد. شب گذشته خوابید؛ولی چه خوابی!گردنبند شیر و خورشید،در آستانه ی فرو افتادن بر آتشی سوزان،که خوابش را چون کابوسی هولناک گرداند و سخن پدرش،که اندیشه هایش را در برگرفته است. (-برای شناخت ریون،پسر الکساندر،باید هفت تیر و تیغه ی شمشیرش را ببینی...تو باید شش تیر دیگر و پنج تیغه ی شمشیرش را ببینی.) چشمانش را می گشاید و زیر لب می گوید: -هفت تیر و تیغه ی شمشیر...شش تیر و پنج تیغه ی شمشیر... بودن شاهزاده در زمین مبارزه،او را از زمزمه هایش جدا می کند. آن هم جانشین زرین پوشی که در تیر اندازی به نوجوانان کمک می کند.اوه،مگر خود او نوجوان نیست؟او تنها هفده سال دارد. بر می خیزد و بسوی شاهزاده ای می رود،که برای تیراندازی درست آبان دخت خم گشته و دست چپ او را،که زه را با خود دارد،همراهی می کند. به راستی این آرنولد آشکار،آرنولد رازآلود و نهانی هم دارد؟شاید! زیرا او از تبار رازآلود های تاریخ است. در فاصله کمی از او می ایستد؛سر تعظیم فرود می آورد و می گوید: -درود سرورم! آرنولد با شنیدن آواز او،دست ظریف و کوچک آبان دخت را رها کرده و همان گونه که اندوه نگاهش را برای او نمایان می سازد،می گوید: -درود بر شما! -حالتان خوب است؟ شب گذشته،خوب خوابیده اید؟ آرنولد از آبان دخت فاصله می گیرد و همان گونه که از برای همگام شدن با او،به سوی درب زمین مبارزه می رود،می گوید: -راستش را بخواهید،نه!حالم که خوب نیست،هیچ!شب گذشته نیز،به خواب نرفته ام.

الکسا پارچه ی حریر مانند آلوده به خونش را چون چندی پیش از آن،بدست خود آویخت و سپس همان گونه که بسوی درب می رفت،گفت: -گارد را بدرود گو... اوه،پروردگار بزرگ و شکوهمند این گیتی!رایزن جوانی که پیش از رخت بر بستن خورشید امروز،شگفتی بر کناری او را در دیدگان خود می پروراند؛اکنون او را از جایگاه نداشته می راند؟! همچنان که مهره ی با قدمت و سیمگون شیر و خورشید را در دست دارد و پلکان را پیموده است؛به آرامش جوانان سرکش پیشرویش پی می برد.گویا اینان نبودند که گارد را بر سر خود نهاده بودند. به ناگه دست آویز(سبب)این آرامش و خرسندی را می یابد. مردی میان سال و سرد و گرم چشیده،با شنل تیره ی به دوش آویخته ای که جامه ی گران بها و باشکوه وزارتش را نهان داشته و میش چشمانش،از بردباری و سیاستمداری اش سخن می گوید. با دیدن او،از گام برداشتن می ایستد و زیر لب فرایش می خواند: -مهربان(پدر)...

پرسش هایی که بر زبانش روانه کرده است؛از کجا آمدند؛نمی داند.ولی برای پایان دادن به خاموشی پیشرویشان خوب بود. گوشه ی لب های سرخ و بی جانش،به نشان لبخند یا شاید هم پوزخند به پرسش به اصطلاح بی باکانه ی رایزن پیوت بالا می رود. او را در این چند روز ماندن در این تالار،از سخن گفتن باز داشته اند؛شگفتا که این بانوی بزرگ زاده نمی داند!!! اوه،پروردگارا!بانویی...بزرگ زاده ای که از معماهای راز آلود بیزار است،از همان ها می پرسد!!! چند بر ژرفای چشمانش فرو می رود و سپس،برای پاسخ به این پرسش،از زیر پیراهنش گردنبند شیر و خورشید شاهنشاهی را بیرون می آورد و به سویش می گیرد. نگاه سردرگمش،میان این گردنبند که مهره اش اکنون رنگ زرین را بر گزیده و چهره ی آرام و خاموش ریون کریست می گردد. باور کند که معامله ای نبوده است یا... دست ظریفش،ناخودآگاه بسوی مهره ی گردنبند می رود و خواسته ی خاموش پیشرو را بر آورده می کند. در این هنگام،هنوز مهره دست ریون را بدرود نگفته است،که سرفه ی خون آلودی آرامش هر دو را می گیرد. آهسته و محتاط،کلاه شنل سپید تر از برفش را به گیسوان پریشان قهوه ای رنگش،که با وزش نسیم پر سوزی به پایکوبی وا داشته شده اند؛می کشد. اکنون متوجه شده که هنگام دویدن از کاخ به گارد،کلاهی بر سر نگذاشته است. پارچه ی حریر مانندی را که از دستش آویخته،محکم تر می کند و در کوشش به یاد نیاوردن انگیزه ی خون آلودی آن،از پلکان پیشرویش پایین می رود. آیدین همان گونه که سر تا پای پرستار بی گناه،لیزا را از زیر نگاهش می گذراند،با حس بودن رایزن دربار،دست از بازرسی های خود می کشد و به سردرگمی او می نگرد. آن سو،در تالار همگانی و شکوهمند گارد شاهنشاهی،جوانی بیست و دو ساله از تبار کریست ها،دست بر پارچه ی خون آلودش،که بر میز آرام گرفته؛نهاده است و چندی پیش را به یاد می آورد. خونی که از دهانش سرازیر گشته بود،آرامش هر دو را گرفت. الکسا بی درنگ مهره ی گردنبند را از او گرفت و پارچه ی آویخته از دستش را گشود و خون از چهره ی او گرفت.دمی چشم در چشم های پر فروغش دوخت.همچنان نگاهش پرسشگر بود؛چون همیشه... دست از پارچه ی آلوده می کشد و اندکی پس از آن را به یاد می آورد.

این مسمومیتِ پیوسته،چشمان خاکستری خسته،دست بی جانی که با دیدن الکسا از تاج صندلی دل کنده...آیا توان دارد کز نقاب داری سخن بگوید،که سوار بر اسبی سرکش شهر را آشوب می کند و آسوده می رود؟بی گمان،نه! ناخودآگاه،بی آنکه بخواهد آهسته و با احتیاطی که از چهره اش لبریز است،بسوی او گام بر می دارد. دیگر از بر کناری او پشیمان گشته و دست بر داشته بود؛که پدربزرگش،نایب السلطنه ی کنونی روژمان و نماد بی خردی فرمانروایی از مایر های غربی،آهنگ کشتارش را سر داد. اوه،چه کشتار زیبایی!آن موبد،همچنان حیله ی دیرین خود را به کار می برد؛مرگ با گردنبند!!! خونگرش را روی میز می گذارد و با فاصله ی چند گام کوتاه،رو به روی این فرمانده ی بر کنار شده می ایستد. آواز نفس های کوتاه و بی جانش،آشکار تر از شبی به تاری اکنون است. ریون پارچه ی خون آلود را از دهانش جدا می کند؛که او،با آوازی که نمای استواری دارد؛به سخن می آید: -تو...اینجا چه می کنی؟ چرا مسموم شده ای؟

دسته ی خونگر(خنجر)زرین را در مشت ظریف خود می فشارد و پلکان را زیر پای خود می گذارد. هر چهار تای آن ها در خاموشی به او می نگرند.رایزن نوپا ی دربار،در این هنگام در گارد چه می کند؟ واپسین پله را زیر پا می گذارد،نگاه های لبریز از پرسش آنان را از زیر نگاه خود می گذراند و بی درنگ،ره تالار گارد را در پیش می گیرد. این روز ها دربار روژمان،رنگ و بوی آشنایی دارد.اوه،بحث و ستیز جوانانش،خاموشی و بردباری فرمانروایش،زندانی شدن فرمانده ی گارد شاهنشاهی اش...گویا هیچ پادشاهی در سرزمین،نمی تواند آهسته برود و آهسته بیاید. خود را در آستانه ی درب های بلند و زرین تالار میابد،که دو سرباز نیزه به دست،حکم زندانبانی اش می دهند. بی درنگ نیزه هایشان را کنار می زند و تا آنان به خود بیایند،درب را گشوده و پا به تالار گذاشته است. نفس نفس زدن هایش،تالار را در بر می گیرد.با چشمانی که خشم در آن دیده می شود،به دنبال ریون می گردد. و ریون آن سوی تالار،در کنار صندلی ای که بر سر و بالای میز گردهمایی نهاده شده؛ایستاده است و با مسمومیت پیوسته ی خود دست و پنجه نرم می کند؛پارچه ی خون آلودی را نزدیک به دهان خود گرفته و برای نگهداشتن تعادل خود،دست بر تاج صندلی نهاده است. چشمان خاکستری و خسته ی خود را فرو می بندد و پس از درنگی کوتاه،به روی بانوی درون آمده ی پیشرویش می گشاید. بانوی درون آمده نیز،با دیدن دگرگونی او خونگری (خنجری)را که برایش تیز کرده است،پایین گرفته و با شگفتی کم پیدایی که چشمان رنگی اش را با چشمان او رویاروی می کند؛به تماشای این کودک،با بازی های معما گونه اش نشسته است.

با برون آمدن از کاخ و ایستادن در نزدیکی پلکان،شتاب از گام هایش رها می شود. همان گونه که با خشمی کم پیدا نفس نفس می زند،پارچه ی سپیدی که به دور کمر خود بسته و خنجر زرین را اجازه ی رهایی نمی دهد؛از کمر می گشاید؛آن را به دست خود می آویزد و با همان دست،خنجر را نیز همراه خود می سازد. اگر آنچه به گوشش رسیده است،درست باشد؛تنها اوست که باید جایگاهش را به قلم آورد. دمی می گیرد و با شتاب بیشتری از پلکان پایین می آید و روانه ی گارد شاهنشاهی می شود؛گاردی که فرمانده اش،گناه هر آنچه این درباریان بگویند،به دوش می کشد. پدربزرگی دارد؛از تبار الن زادگان؛همان هایی که آزادی شان را کسی ضمانت می کند؛که الکساندرا،شهبانوی دربار ونداد،با شنیدن گام هایش،لرز بر تن و پیکر ناتوانش می افتاد و اشک،بر گونه هایش فرمانروایی می کرد. پدربزرگی که اختیار فرمانروایی از ریشه و تبار مایر های غربی را دارد؛ولی ندارد؛آهنگ کشتار نوه ی بزرگش را سر می دهد؛یادآور اندوه های بزرگ کریست ها می شود؛هنوز در خاطر الکساندر،همسر دختر دوست داشتنی این موبد هست ،که چگونه پدرش را در اتاق خود یافت؛آن هم پدری بی تن؛پدری بی سر. پس از ایشان،شهبانو ایزابلا بر ضد ریون هستند؛اوه،خدای من!آن هم شهبانویی که اکنون با تردیدی که آبی زلال چشمانش به نمایش گذاشته،بر صندلی پشت میز گرد کاخ خود نشسته اند و دست به چانه،به خانواده ی آشفته ی خود می اندیشند؛گیسوان زرینشان،به دست پیشکاری چون دلارام،از گل و گیره های زیبا و مرسوم رها و آزاد می شوند و ایشان،چنان بر ژرفای پندار های خود فرو رفته اند،که از این کار ساده نیز آگاه نیستند. اکنون تو ای رایزن،که پدرت سر آمد سیاستمداران مدیایی و مادرت،ریشه در شاه و شکوهش دارد؛تو که به گارد رسیده ای و با دیدن بحث و ستیز بازرسی ترک تبار مانند آیدین آرنولد،و نوه ی گرامی داشته ی موبد بزرگ،دنیل هاچینسون و گواهانی چون کریستین،نوازنده ی نامدار دربار و لیزا،پرستاری سر به زیر از حرکت باز ایستاده ای؛از ریون چه می خواهی؟ آیدین با خشمی که در چهره اش نمایان شده و مشت هایش از خشم بسیار سرخ؛بر دنیل می خروشد: -کارِ خودت را به سرانجام رساندی؛(پوزخندی می زند)فرمانده ی گارد شاهنشاهی! کریستین خم به ابروان نازک و کشیده ی خود می آورد و می گوید: -آیدین بس است؛کدام کار؟ دنیل لب تر می کند و چون آیدین فریاد می زند: -یک پرستار تازه کار آشوب کرده؛مرا چه می گویی بازرس آرنولد؟؟؟!!! لیزا که کمی دور تر از آنها ایستاده است،با شنیدن سخنان ستیزه جویانه ی آن ها،سر به زیر می اندازد. آیدین آرنولد از او چه می خواهد؟به راستی او از پرستاری که از گذشته ی خود هیچ نمی داند،چه می خواهد؟ الکسا نیم نگاهی به لیزا می اندازد و سپس،گام بر نخستین پله پیشرویش می گذارد و همان گونه که پار چه ی بسته شده بر دست خود را محکم می کند،رو به این سه بزرگ زاده می گوید: -گارد از برای یک پرستار آشوب نشده؛آیدین و دنیل! آیدین که گریبان دنیل را گرفته و تا چندی پیش خشمی بی کران فرمانروایش بوده است؛با شنیدن آوای رایزن پیوت،گویا مهار و به پشت رانده می شود. هر سه سر تعظیم فرود می آورند.

در این هنگام آواز اسب سواره ی خون آلود به گوش می رسد. این آواز دست آویز آن می شود،که الکسا سخن خود می درد و می گوید: -او....پوزش مرا بپذیرید سرورم.... سپس سراسیمه سر تعظیم فرود می آورد و اتاق فرمانروا را بدرود می گوید. گویا ویانا ی کنونی،تا چندین روز یا شاید ماه ها و سال های دیگر،رنگ آرامش نمی خواهد. هر چه باشد،ویانا را به حال خود رها کرده اند. با شتاب هر چه بیشتر،دالان شاهنشاهی را زیر پا می گذارد.دالان شاهنشاهی،گویا نخستین باری است که شتاب این بانوی رایزن را با کفش های گرانبهایش،با کاغذ هایی که در آستانه ی درب اتاق فرمانروا بر دست زمین می مانند؛تاکنون ندیده بوده است. آواز گام های او،چشم های سبز رنگ و سرد و گرم چشیده ی فرمانروای روژمان را فرو می بندد. پیشکار کهن ایشان،با دیدن درب نیمه باز اتاق کار شاهنشاهی و کاغذ های فرو ریخته بر آستانش،با احتیاط به سوی درب می رود و دست لاغر،نحیف و پیر خود را به آن(درب) می گیرد و کمی به درون رهنمودش می دهد؛که فرمانروا همان گونه که چشم فرو بسته اند،می گویند: -درون نیایید؛کاغذ ها را نیز رها کنید. با این سخن،پیشکار کهن دست خود را پس می کشد و ایشان را بدرود می گوید. امشب این معرکه پایان بپذیرد؛آراستگی اتاق کار کسی چون ایشان،پیشکش.

گفتار نویسنده:درود دوستان!من واقعا شرمنده ام که اینقدر بد قول شدم؛این مدت از همه نظر درگیر بودم و واقعا معذرت می خوام.امیدوارم بتونم از اینجا به بعد سر موقع پست جدید بذارم.حتما حتما اگر قابل می دونید و رمان بنده رو میخونید از اول شروع کنید چون رمان در حال ویرایش محتواست.منتظر نقد های سازنده تون هستم ادامه ی رمان: -سرورم! آواز رایزن جوان دربار،ایشان را از پرسش های پیوسته ی خود دور می سازد. -درون بیایید،بانوی رایزن! درب پر خراش،بوسیله ی این رایزن سپید پوش،که کاغذ هایی آغشته به جوهر و کتابی با جلد سرخ به همراه دارد،گشوده می شود و او،به آرامی پا به این اتاق به اصطلاح ساده ی کاخ می گذارد. شمع کوچکی که بر میز فرمانروا نهاده شده است، اندکی از فروغ چهره ی الکسا را نمایان می سازد. سر تعظیم فرود می آورد و می گوید: -درود بر فرمانروا! فرمانروا نیز سری تکان و پاسخ می دهند: -درود بر شما؛بانوی رایزن! الکسا بی هیچ سخنی،کاغذی را از میان کاغذ هایی که در دست دارد؛بیرون می کشد و با احترام،به دستان میز ساده ی فرمانروا می دهد. فرمانروا نیز،کتاب پیشروی خود را کنار می گذارند و کاغذ را به پیش می آورند. (به نام یزدان پاک......) نبود تردید در این نامه ی برکناری،مُهر نقش بسته بر پایان آن و خاموشی(سکوت)و چهره ی اندیشمندانه ی بانوی رایزن،الکساندرا پیوت،نشان از فرمانده ی جوانی می دهد؛که باور و اعتماد فرمانروا را گرفته و باز پس می فرستد؛شاید هم پیشکش.... به یاد می آورند که چندی پیش،ریون از صندلی پیشرویشان برخاست؛در خاموشی اتاق سر تعظیمی فرود آورد و موذیانه لب زد: -همه چیز را به من بسپارید،سرورم! و این نامه ی برکناری نیز،سر انجام آن واژه های موذیانه است. ولی سرورم،رایزن جوان پیشرویتان اینگونه نمی اندیشد. او در اندیشه های آرام خود،به یاد روزی می افتد که با خرسندی داشتن جایگاه فرمانده ی گارد شاهنشاهی را به ریون شاد باش گفت و پس از آنچه؟ امروز ریون،ریون همیشگی نبود.او دوست داشت در حضور عام و بزرگان،نقش آن مُهرِ دردسر ساز را به نقش آورد ولی امروز چه کرد؟ با آرامشی سنگین،مهر را زد و پایان! او نیز چون مادری بود؛که به تماشای بازی های معما گونه ی کودک خود نشسته بود. چه شب های بسیاری که برای کاوش و پژوهش پرونده های او،تا سپیده دم دیده ی خود را به آغوش خواب نسپرد. چه دگرگونند این درباریان روژمانی؛یا هر ناکجاآبادی! سرانجام فرمانروا لب می گشایند و آهسته می گویند: -او زندانی شما بود،نه؟ -نه سرورم...

نه آتوسا؟ نه هلما؟