elina

عارف

نداریم آیدا؟

آسمان شمس به طلای دست نیافتنی می ماند که از آن آسمان است و بس. مچاله

طلا

آسمان شهر بازی به نقاشی متغیری می ماند که مطلق نبودن هیچ چیز را در جهان به تو نشان می دهد. ابر

من به ریسمان و طناب پوسیده ی خیالم چنگ می زنم تا برون روم از این گودال ژرف. آسمان

"برف"،"نامه"،"خون"؛واژگانی که زندگی آن خدمتکار را تباه کرد.در یک روز برفی،نامه ای بدستش رسید و خونش را ریخت. ریسمان

نامه

چشم

سواره با من از آن صبح سپیدی سخن بگو که سواره ای نامدار بر آن درود می فرستد. آموزگار

دریاسالار دریا سالار به دریا می نگرد؛گویا شیطان به خشم آمده که موج هایی خروشان تر از خروشان پیشرویشان می بیند. سپید

شیشه ی عمر آن قدرت مطلق در دست های یک رقص خونین است. ابریشم

دادگاه

الکسا آهی می کشد و می گوید: -نه اینگونه نیست؛اگر آهنگ چنین کاری را داشتم،اینک روزگار به گونه ای دیگر بود. ماری در کنار الکسا نشسته است؛می گوید: -آرام باشید! ما برای بحث و ستیز گرد هم نیامده ایم. الکس از روی صندلی که رو به روی ماری در آن سوی میز نهاده است؛بر می خیزد و می گوید: -می دانیم که همه تان،از این روزگار خشنود نیستید. کریستین پوفی می کند و می گوید: -امیدوارم این تنها سرانجام نباشد. الکس،پس از درنگ کوتاهی سخنش را دنبال می کند و می گوید: -ما وزیران و نمایندگان دربار نیستیم،که هر بار برای بحث و ستیز گرد هم آییم؛ما جوانان ویانا هستیم؛ما از بازرسان،پزشکان،رایزنان،فرماندهان،خیاطان و نوازندگان دربار روژمان هستیم.روزگار کنونی،بیشتر از آنچه در اندیشه ی ما بوده،بر ما فشار آورده. یکی چون تام مایرِ سودجو از جایگاهش بر کنار شد؛مردم آرام شدند ولی دربار نه! دنیل که دست به سینه در پایین میز نشسته است؛می گوید: -بی گمان،تام به زودی ویانا را بدرود خواهد گفت. -امیدواریم همین باشد.پس از آن،با دخالت موبد بزرگ،ما فرمانده ای بی همتا را از دست دادیم؛چنانچه می بینید،او یک زندانی است. راشل که در کنار ماری نشسته است؛جرعه ای چایش می نوشد و می گوید: -من هنوز هم نمی دانم،ریون برای چه از جایگاهش بر کنار شد. آدلیا که در کنار الکس نشسته است،می گوید: -تنها این نیست؛گویا همه چیز دچار یک دگرگونی شده.(پوفی می کند)من دیگر نمی توانم جامه های پر رزق و برق برای درباریان بدوزم؛دیگر خسته شده ام.