Z_khofteh

از همون قدیم ندیما رسم بود، آدمیزاد قدرنشناس باشه! وقتی خدا از روی کرمش به خاطر علاقش به آدمیزاد هدیه ای بهش می داد؛ نهایت کاری که آدم می کرد یه تشکر خشک و خالی بود و یه توجه کذایی... . خدا خواست بهش بفهمونه با این کار داره تیشه به ریشه خودش میزنه واسه همین یواشکی دستشو گرفت. آدم هم  که حواسش پرت دلمشغولی و روزمرگی هاش بود بدون اینکه بفهمه دنبال خدا راه می اومد. گذشت و گذشت تا اینکه آدمیزاد به خودش اومد دید "ای دل غافل!" از اون همه چیزایی که خدا بهش داده فقط یه احساس و خاطره ی برفکی با "دور نمای تقریبا صفر" رو دستاش مونده، شروع کرد به گریه و زاری؛ درسته آدم آدمیت نکرد اما خدا دلش کوچیکه... .
     من قدرنشناس نبودم، نشون به اون نشون که میون گیر وگرفتاری های شب و روزم اونقدر به همتون فکر کردم و دلمو و به یاد تک تکتون گره زدم که دلم تنگ شد، اما راه رفتنیو باید رفت! اینکه آدم یه راهی رو بره و برگرده ترسناک نیست؛ ترسناک اینه که تمام مدتی که داره تو مقصد زندگی می کنه نمی دونه چه اتفاقایی داره برای خاطراتی که به عنوان بخشی از خودش برای آدمای مبدا گذاشته می افته؛ و از اون ترسناک تر وقتیه که برگشته و نمی دونه تاریخ انقضاش برای چندتا از عزیزاش سر اومده؟! و همین ترس هاست که گاهی خوشحالی برگشتنو کوفتت می کنه... .
      آدما به اشکال مختلف این ترس رو ابراز میکنن. مثلا یه سری ها میرن یه گوشه ای سکوت میکنن و "آدما" رو انتظار میکشن و صبر میکنن یکی برای رفع دلتنگیشون اقدام کنه. بعضیا سراغ دونه دونه ی "آدما" میرن و با تصور اینکه اگه همه استقبال کردن یعنی همه دوسشون دارن و دلتنگشون بودن، از ترسشون فرار می کنن. یه سری های دیگه هم میگن ما برگشتیم، حالا چراغای خونمون روشن و دراش بازه، قدمتون سر چشم! بعضیا هم... .
     هر کدوم از این کارها عیب و ایراد های خاص خودشون رو هم دارن. مثلا ممکنه تو سکوت برگشتن کسایی که دوستش دارن و براش ارزش قائل اند متوجه برگشتش نشن و هر دو دلتنگ بمونن. و توی یه وضعیت دیگه ممکنه "آدما" خلاف میل شون ازت گرم استقبال کنن، در صورتی که تاریخ انقضات خیلی وقته براشون گذشته و تو ندونسته خودتو بهشون تحمیل کردی. 
     من می خواستم اسم یک یکتون رو بیارم و بگم چقدر دلتنگتونم، واسه ی همین اسماتونو ردیف کردم و شروع کردم به نوشتن، یه تومار جلو اسم هر کدومتون نوشتم اما وقتی فکر کردم به این نتیجه رسیدم اینجوری شاید بشم یه "عزیز تحمیلی"...
     خیلی دلتنگتونمU~U

سلام رفیق

کجایی؟ دلم واست تنگ شده

سلام زهرا جان میری و یادمم نمیکنی؟من تا 17 ام فروردین بیشتر همدان نیستما

سلام عزیزم عیدت مبارک .

شده ام مثلِ اسفند
همانقدر زودگذر
همانقدر بی توجه
همانقدر دلتنگ
و همانقدر خالی از بهارِ وجودت 

#مائده_عابدیان 

از خدا پرسيدم : اگر در سرنوشت ما همه چيز را از قبل نوشته اى پس آرزو كردن چه فايده اى دارد؟ 
خدا گفت : شايد نوشته باشم : هرچه آرزو كرد...

وَلى يِه روز يِكى پِيدا ميشِه جآى هَمِه اينآيى كه بهِت اَهَميَت نَدادَن بِهت اَهميَت ميده..

نازم به ناز انکس که ننازد به ناز خویش....
ما را به ناز فروشان نیاز نیست، تا خدا بنده نواز است 
به بنده چه نیاز است

پرسشگری ، خصلت نیک کودکی است ، که آن را باید تا پایان زندگی به همراه داشت.

« حکیم ارد بزرگ »

# یادی از دوستان